το επος

το Επος της Εξοδου,10Απρ1826

http://eranistis.net/wordpress/wp-content/uploads/2014/03/%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-1825-1826.pdf?fbclid=IwAR3jrqXcpTBYyvrew3XaLZVY2bxn60Dp7zW3pDVa8SIh568nci9bOcM0r2E

https://seisaxthia.files.wordpress.com/2013/03/cf84cebf-1821-cebaceb1ceb9-ceb7-ceb1cebbceaeceb8ceb5ceb9ceb1.pdf

Δημήτρης Παπαθέου

Αι Συμιός

από τον Δημήτρης Παπαθέου, Σάββατο, 11 Ιουνίου 2011 στις 9:37 π.μ.

Αη-Συμιός σήμαινε άλογα, άλογα σήμαινε το απόλυτο ελευθέρωμα , το τρέξιμο ξεσέλωτα για δοκιμή στους γύφτους που καταφτάναν 2 μήνες πρίν, ητανε ανεμαντάμωμα και όνειρο χωρίς αρχή και τέλος, γιατί, και που κατεβαίναμε, δεν ξεβαλικεύαμε απ’ το όνειρο.

Ο Γιάννης ο Πουλής έκατσε 20 μέρες στη σκηνή του γύφτου κι έγινε ένα με τα παιδιά του, για να του δώσει το μαύρο τ’ «αραβανιάρικο».

Κι έφαγε σκατζοχέρια και του άρεσαν και κάλεσε κι εμάς

Κι οι γύφτοι τον αγάπησαν και κάθε χρόνο του’ φερναν άλογο, το καλύτερο.

Κι ο Γιάννης, που’γινε μεγάλος πανηγυριστής και όλοι τον θυμούνται ν’ ακροχορεύει στις μύτες των ποδιών αερικό κι εγώ τον κράταγα με το μαντήλι και πολύ το χαίρομαι που τα αναπολώ,

πέθανε στα πενήντα του περίπου από άλογο που’ κανε σούζα κι αυτός δεν είπε να πηδήσει μέχρι την τελευταία στιγμή και του’ σπασε τα μέσα του κι όλοι δε τον πιστέψαν κι όλοι είπαν πως η αγάπη η μεγάλη και παρατεταμένη αγάπη σκοτώνει να!

Όμως ήταν κι άλλοι που ποτέ δε κατάφεραν να μπουν καβάλα στ’ άλογο και να τρέξουν και θυμάμαι ο Αντρέας, που και τι δεν έκανε για να μπορέσει να ‘ρθει καβάλα στον Αη-Συμιό, έπεφτε απ’ το άλογο πριν ξεκινήσει και φώναζε «πέφτω, πέφτω» κι έπεφτε χωρίς κανένα λόγο, ούτε καν απ’ την περπατησιά του αλόγου, κι έτσι μόνο μια χρονιά ήλθε μαζί μας στο πανηγύρι και ποτέ άλλοτε. Τώρα πάει ο γιός του και μάλιστα με άλογα βαρβάτα.

Ο Αη-Συμιός στη μικρότερη ηλικία σήμαινε για τους περισσότερους να μας παίρνει κάποιος μεγάλος πισωκάπουλα και να ανεβαίνουμε στο

βουνό με το φεγγάρι και τα τραγούδια του πανηγυριού και τα χωρατά που αψηφούσαν την κούραση.

Και μετά αφήσαμε το νταούλι να γίνει αντλία και γκλάνγκ καρα γκλάνγκ, να στέλνει σα δεύτερη καρδιά το αίμα γρηγορότερα απάνω στη κεφάλα μας που μέθαγε χωρίς κρασί και το ζουρνά να γίνεται ρευστό τραγούδι-μυρμηγκιά ψυχής και τα πλατάνια να ομπρελιάζουν την ψυχή σου.

Και σιγά σιγά καταλάβαμε τι είναι το πανηγύρι και πως οι κανόνες του είναι απ’ τα πιο σοβαρά πράγματα, που αν δεν υπάρξουν, χάθηκε κι αυτό μες στην ισοπεδωτική εξέλιξη που συγχωράει κάθε αλλαγή προς το ίσο και το συνηθισμένο και που κάνει τα πράγματα να σταματάνε να’ ναι τα ίδια, δηλαδή τα κάνει να μην αξίζει πια να υπάρχουν.

Και μετά οι μισοί το γυρνούσαν στα πλουμιστά άρματα που είναι πιο καθιστό γλέντι, με πιο πολύ τραγούδι, με πιο σφιχτούς κανόνες.

Ευτυχώς, το Πανηγύρι συνεχίζει ακόμα και στο χαλεπότερο τώρα να υπάρχει σχεδόν σαν παλιά, αν και δε σας κρύβω πως πληγώνει και πονάει καμιά φορά έξω απ’ τις παρέες.

Όμως, τώρα που το σκέφτομαι λίγο καλύτερα, όλα τα πράγματα στο Μεσολόγγι ήταν ιανόμορφα

πώς κατάφεραν τα χρόνια κι οι παλιοί τόσο σπουδαία και τόσο βαριά συμβάντα σαν το χαλασμό και την ΕΞΟΔΟ να φέρνουν μαζί χαρά και ξεσηκωμό καρδιάς;

Το κάστρο της κυρα-Ρήνης

Το κάστρο της κυρα-Ρήνης και ο Βασιλιάς Ανήλιαγος
Ένα λαϊκό παραμύθι της Ακαρνανίας

(όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ηχοχρώματα, του Μουσικού Σχολείου Αγρινίου,
τεύχος 2ο, Φεβρουάριος-Μάρτιος 2003)

Ζορμπά – Ραμμοπούλου Βησσαρία , Φιλολόγος - Συγγραφέας

Κάποτε, μια φορά κι έναν καιρό, σ' έναν τόπο μακρινό που τον λέγανε και τότε όπως και τώρα Ακαρνανία, υπήρχε ένα μέρος όμορφο και πλούσιο. Βελανίδια κι αμπέλια φύτρωναν στους λόφους του, πράσινα κύματα κατέβαιναν ως την ακροθαλασσιά οι καρποί του, γαλάζιο χρύσιζε μακριά στο πέλαγο που αργότερα ονομάστηκε Ιόνιο. Όλα τα 'χε και τίποτα δε φαινόταν να τού 'λειπε. Τουλάχιστον ως εκείνη την ώρα.

Γιατί οι πιο γνωστικοί και προεστοί το βλέπανε πως λίγος θα ήταν ακόμη ο καιρός που όλα θα φαίνονταν όμορφα. Νερό δικό του δεν είχε αυτός ο κάμπος και οι λιγοστοί του παραπόταμοι στέρευαν. Και κάστρο δικό του δεν είχε αυτός ο κάμπος και τα καράβια που άραζαν τον τελευταίο καιρό στην ακροθαλασσιά δεν ήταν μόνο για να φέρουνε πραμάτειες. Πειρατικά καράβια ήτανε που σκότωναν τον κόσμο, σύναζαν το βιός του και σήκωναν πανιά.

Δυο βασιλιάδες είχε η περιοχή και οι δυο συμφωνούσαν σε τούτο: και νερό έπρεπε να βρεθεί και κάστρο να χτιστεί. Μα ήτανε κι οι δυο τους γέροντες κι ανήμποροι και τούτα τα έργα θέλανε και κουράγιο και καιρό. Και προπαντός μυαλό.

Και οι δύο βασιλιάδες είχαν από ένα γιο. Κι ο κάθε γιος είχε το δικό του κουσούρι. Το ένα βασιλόπουλο το 'λέγανε Ανήλιαγο και ήτανε όνομα και πράμα: κάθε που το 'βλεπε ο Ήλιος χλόμιαζε κι έσβηνε, ίσα να ξεψυχήσει. Με το φεγγάρι λούζο v ταν κι άλλαζε με την Πούλια. Όλο του τον καιρό τον πέρναγε στα κελάρια του παλατιού. Διάβαζε και ζωγράφιζε, μελετούσε και σχεδίαζε. Και προπαντός σκεφτόταν. Πώς να ζητούσε ο βασιλιάς απ' τον Ανήλιαγο να χτίσει ένα κάστρο; Ο ήλιος θα τον έκαιγε προτού καλά-καλά απλωθεί ο πηλός στο πηλοφόρι.

Ο άλλος βασιλιάς είχε έναν γιο που τον 'λέγανε Γυφτάκη. Αψύς και παλληκαράς, γλεντοκόπος και γυριστής, στιγμή δεν έμενε στον τόπο του. Όσο κι αν του το ζητούσε ο πατέρας του να ψάξει για νερό, εκείνος δεν τον άκουγε. Κι αν πεις και για το κάστρο... Δυνατός είμαι και χεροδύναμος, έλεγε, τι το θέλω εγώ το κάστρο;

E κεί, στον ίδιο τόπο, στην κορφή του κοντινού βουνού ζούσε μια όμορφη αρχοντοπούλα, η Ρήνη. Σκάλες-σκάλες κατέβαιναν τα ξανθωπά της τα μαλλιά στους ώμους της και δύο αστέρια λάμπανε στα μάτια της. Κόκκινο μήλο ήτανε το μάγουλό της και μέλι έσταζαν τα χείλη της. Η ομορφιά της ήταν ξακουστή, η καλοσύνη της απέραντη κι αμέτρητη η φρονιμάδα. Γι' αυτό κανένας δεν την φώναζε με το όνομά της, Ρήνη, μα κυρά - Ρήνη, ακόμα και οι γερόντισσες.

Αυτήν την όμορφη και γνωστικιά ορέχτηκε ο Γυφτάκης. Προξενητάδες έστειλε με τ' άλογα και Προξενήτρες με πεσκέσια. Μα γύρισαν πίσω άπραχτοι. Γιατί η καρδιά της κυρα - Ρήνης ήταν δοσμένη αλλού.

Μη μπορώντας ν' αντικρύσει το φως της ημέρας ο Ανήλιαγος τις νύχτες έβγαινε και σεργιανούσε. Μελετούσε το φως και τα σχήματα του φεγγαριού, σπούδαζε τις κινήσεις των άστρων. Μάθαινε τα κρωξίματα των πουλιών και τις φωλιές των αγριμιών. Άκουγε τα σφυρίγματα του ανέμου στα φυλλώματα των δέντρων και τους ψιθύρους των εντόμων βαθιά στη γη. Ύστερα τραγουδούσε. Το πρωί, ακόμα αξημέρωτα, γύριζε στο παλάτι του κι ολημερίς ζωγράφιζε όσα είχε δει κι ακούσει.

Μια τέτοια νύχτα έτυχε και βρέθηκε κάτω από το παράθυρο της κυρα - Ρήνης που o λ ov υχτίς κεντούσε τα προικιά της. Άκουσε εκείνη το τραγούδι του κι άνοιξε διάπλατα τα πορτοπαράθυρα. Τότε ο Ανήλιαγος θαμπωμένος απ' την ομορφάδα της, της τραγούδησε τον καημό του για όλα όσα βρίσκονταν κάτω από τον Ήλιο και εκείνος δεν μπορούσε να χαρεί: για το παιγνίδισμα της ηλιαχτίδας με τα σύννεφα, για το στραφτάλισμα του πελάγου το μεσημέρι, για του χελιδονιού το πέταγμα. Κι η κυρα-Ρήνη άνοιξε διάπλατα και την καρδιά της.

Από τότε κάθε βράδυ οι δυο νέοι συναντιόντουσαν στο παραθύρι. Κι έκαναν μια συμφωνία: με το τραγούδι του ο A νήλιαγ o ς της ιστορούσε τα μυστήρια της νύχτας και κείνη με βελονιές στο κέντημά της του ζωγράφιζε τις ομορφιές της μέρας. Εκείνος τραγουδώντας τής μέτραγε της Πούλιας τα παιδιά και των αστεριών τους κύκλους. Κι η κυρα - Ρήνη του κεντούσε αγρούς με παπαρούνες και μαργαρίτες, κήπους με τριαντάφυλλα και μπουκαμβίλιες, ουρανούς με σταυραητούς και χελιδόνια, θάλασσες με καράβια κι άρμενα. Κι ύστερα, πάντα αξημέρωτα, έφευγε ο Ανήλιαγος με αναστεναγμό:

- Αχ, κυρά - Ρήνη και να μπορούσα να σε παντρευτώ!

Μα που να τολμήσει να στείλει στον πατέρα της προξενητάδες. Τι να του πει; Δώσε την κόρη σου σε έναν που δεν αντέχει το φως του Ήλιου; Ήταν σαν να του έλεγε να μην ξαναδεί η μέρα την ομορφιά της μοναχοκόρης του.

Έπεσε ν' αρρωστήσει η κυρα - Ρήνη σαν έφτασαν οι προξενητάδες του Γυφτάκη. Και πιο πολύ, έπεσε του θανατά σα φύγαν. Γιατί ο πατέρας της τη μάλωσε και την εκλείδωσε.

- Ακούς εκεί να διώχνεις ένα βασιλόπουλο; της είπε. Που 'θα βρεις τον καλύτερο;

- Είναι αψύς και καβγατζής, φώναξε εκείνη. Δεν τόνε θέλω γι' άντρα μου!- Είναι αντρειωμένος και δυνατός, τη συμβούλεψαν κι οι βάγιες της, και συ κοπέλα μόνη. Τι θ' απογίνεις σαν αποθάνει ο κύρης σου;

Του θανατά έπεσε κι ο Ανήλιαγος σαν έμαθε τα προξενιά του Γυφτάκη. Και μπρος στην ανάγκη, έκανε πέρα την ντροπή κι έστειλε κι αυτός πρ o ξενητάδες με άλογα και προξενήτρες με πεσκέσια. Μα κι αυτοί γύρισαν άπραχτοι. Γιατί ο πατέρας της κυρα- Ρήνης την είχε βγάλει την απόφαση κι ούτε ν' ακούσει δεν ήθελε για το Ανήλιαγο βασιλόπουλο που ζούσε από νύχτα σε νύχτα.

Και πέρναγε ο καιρός μέσα σε θλίψεις και στεναχώριες. Η κυρα - Ρήνη δεν ξαναβγήκε στο παράθυρο κι ο Ανήλιαγος έμεινε να ζωγραφίζει τη μορφή της μες στου παλατιού του τα κελάρια. Όσο για το Γυφτάκη έσκαζε απ' το κακό του. Έσκαζε κι όσο έσκαζε, τόσο πιο άγρια γλεντούσε.

Και το νερό μέρα τη μέρα στέρευε και δυτικά του πελάγου ξαναρμενίσαν τα πειρατικά πανιά. Κι ο πατέρας της κυρα - Ρήνης δεν άντεχε άλλο να βλέπει τη μοναχοκόρη του να μαραζώνει. Ώσπου μια μέρα την κάλεσε και της είπε:

- Βγάλε μια γνώμη και θα τη δεχτώ. Αρκεί να πάρεις τον αξιότερο!

Σκέφτηκε, σκέφτηκε η κυρα - Ρήνη και γνώμη δεν έβγαζε. Γιατί η καρδιά της ήτανε κιόλας δοσμένη. Μα πώς να παρακούσει και τον κύρη της; Ώσπου μια μέρα από την πολύ τη συλλογή της ήρθε μια ιδέα:

- Θα παντρευτώ, είπε στον πατέρα της, κι όπως είπες, θα πάρω τον αξιότερο. Φτάνει να το αποδείξει! Σκέφτηκα να τους βάλω ένα αγώνισμα. Όποιος τελειώσει πρώτος τον άθλο του, αυτός και θα με πάρει γυναίκα του. Στείλε για τους προξενητάδες.

Ήρθανε πίσω οι προξενητάδες λοιπόν και από τα δύο βασιλόπουλα. Και τότε η Κυρα - Ρήνη τους είπε:

- Να πείτε στον αφέντη-Ανήλιαγο να πάει να φέρει το νερό μιας λίμνης ολάκερης στον κάμπο. Και στον Αφέντη το Γυφτάκη πείτε του να χτίσει στο βουνό ένα κάστρο. Όποιος τελειώσει πρώτος τον αγώνα του αυτός θα γίνει άντρας μου!

Έφυγαν οι προξενητάδες κι όλοι στον κάμπο κουβέντιαζαν της κυρα - Ρήνης την αποκοτιά: Ακούς εκεί να βάλει αγώνισμα στα βασιλόπουλα! Κι όλοι ήταν σίγουροι πως ούτε το ένα, ούτε το άλλο γίνονταν: Σηκώνεται απ' τον τόπο της μια λίμνη ολάκερη; Και γίνεται τάχατες ν' αφήσει ο Γυφτάκης το γλεντοκόπημα και να ζωστεί το πηλοφόρι;

Μα σε τούτον τον κόσμο πολλά γίνόνται κι από πείσμα περισσότερα. Ξεζώστηκε ο Γυφτάκης το σπαθί και ζώστηκε το ζεμπίλι. Νύχτα και μέρα έχτιζε για να προλάβει. Και το κάστρο άρχισε να υψώνεται, να κάνει κύκλους γύρω απ' τα σπίτια και τα χωράφια, να ορθώνει πύργους και πολεμίστρες. Όσο για τον Ανήλιαγο, άνοιξε η γη και τον κατάπιε! Κανένας δεν ξανάκουσε γι' αυτόν. Άλλοι είπαν πως ,πήρε των ομματιών του κι έφυγε ξέροντας πως δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα, άλλοι πως μαράζωσε απ' τον καημό του και πέθανε.

Έβλεπε η κυρα - Ρήνη απ' το παραθύρι της το κάστρο να υψώνεται, δε μάθαινε και τίποτα για τον Ανήλιαγο κι άρχισε να κλαίει τη μοίρα της. Να πει πως ο Ανήλιαγος την ξέγραψε κι έφυγε δεν της έκανε καρδιά να το πιστέψει. Πιο πολύ πίστευε πως μαράζωσε και πέθανε. Και πλάνταζε στο κλάμα.

Μα ο Ανήλιαγος δεν πέθανε. Κλεισμένος στα υπόγεια του παλατιού του, μελετούσε όσα σχέδια είχε κάμει για τα σχήματα του φεγγαριού και τις κινήσεις των άστρων. Μελετούσε ακόμα και σχεδίαζε όσα του είχε ιστορήσει η κυρα - Ρήνη στα κε v τίδια της: για το ταξίδι του Ήλιου πάνω στη γη, για κάμπους, δάση και βουνά, για ποτάμια, λίμνές και πέλαγα. Κι έτσι μια νύχτα αποτόλμησε το έργο του: κάτω απ' τα κελάρια του παλατιού του άρχισε να σκάβει λαγούμια και λαγούμια. Κανείς δεν άκουγε το χτύπο του ούτ’ ένιωθε το σκάψιμό του. Έσκαβε κι έσκαβε ώσπου τα λαγούμια του τον έβγαλαν κάτω από τη λίμνη του Αγγελόκαστρου. Μα κι ο Γυφτάκης το προχώραγε το κάστρο του. Κι όταν το τελείωσε κι αυτό, ήρθε ο ίδιος και φώναξε της κυρα - Ρήνης:

- Πλύσου, χτενίσου και v υφοστολίσου! Το κάστρο μου το σήκωσα και το παλάτι περιμένει τη βασίλισσά του!

Τ' άκουσε η κυρα - Ρήνη και η καρδιά της σφίχτηκε. Μα τι να κάνει; Να πάρει το λόγο της πίσω;

- Ντύνομαι και στολίζομαι, φώναξε, μα αν δεν μου δείξεις το κλειδί του κάστρου σου, εγώ δεν σε πιστεύω!

- Στολίσου, πάρε και τις βάγιες σου κι έλα να σου το δείξω! είπε ο Γυφτάκης και δεν έφευγε χωρίς την κυρα - Ρήνη.

Ώρες έκανε να λουστεί κι άλλες τόσες να στολιστεί η κυρα - Ρήνη. Εκεί ο Γυφτάκης! Ώσπου είδε κι απόειδε η κυρα-Ρήνη που δε γύριζε ο Ανήλιαγος και κίνησε να πάει μαζί του. Μπροστά πήγαινε ο πατέρας της, μετά οι βάγιες της κι αυτή ακολουθούσε. Ακολουθούσε κι όλο έστρεφε πίσω το κεφάλι της. Πουθενά ο Ανήλιαγ o ς! Έφτασαν στο κάστρο, πέρασαν την καστρόπορτα, μπήκανε στο παλάτι Όλα ήταν έτοιμα για το γάμο κι οι συγγενείς του Γυφτάκη καρτερούσαν.

- Αν δε μου δώσεις το κλειδί στα χέρια μου, ο γάμος δε θ' αρχίσει, είπε ξεψυχισμένη η κυρα-Ρήνη. Μα πουθενά ο Ανήλιαγ o ς!

Κι ώσπου να πάει και να 'ρθει ο Κλειδοκράτορας, η γης σείστηκε, το κάστρο έτριξε συθέμελα και με στη μέση τη μεσιά του Παλατιού άνοιξε μια τρύπα. Πετάχτηκε από μέσα ο A νήλιαγ o ς και ξοπίσω του βούιξε και αναπήδησε το νερό σα σιντριβάνι.

- Γάμος χωρίς κρασί δε γίνεται και πολιτεία χωρίς νερό δε στέκεται! τους είπε. Τον τέλειωσα τον άθλο μου και αφού ακόμα το κλειδί δε βρίσκεται στα χέρια της κυρα - Ρήνης, εγώ λογιέμαι νικητής.

Έτσι έγιναν οι γάμοι κι οι χαρές του A νήλιαγ o υ και της κυρα - Ρήνης. Κι όταν έγινε βασιλιάς ο Ανήλιαγ o ς έδωσε το όνομά της στο κάστρο, που τ' αγκωνάρια και ο Πύργος του βρίσκονται ως τις μέρες μας. Η λίμνη του Αγγελόκαστρου πότισε τον κάμπο και τα καράβια που έδεναν στα ριζά του κάστρου μόνο καλούδια και πραμάτειες ξεφόρτωναν.

Όσο για το Γυφτάκη , αυτός, λένε, σήκωσε ένα άλλο κάστρο απέναντι, το Γυφτόκαστρο, κι από κει νύχτα και μέρα τους πολεμούσε.

Johann Jakob Meyer

Η τολμηρή ζωή Ελβετός του Philhellenen Johann Jakob Meyer, συντάκτης της πρώτης εφημερίδας στην Ελλάδα 

από το Heinz Schmitz 

Τον Απρίλιο του 1826 οι ελληνικοί μαχητές ελευθερίας εσωκλείστηκαν σε Mesolonghi από τους Τούρκους. Στην τελευταία απελπισία προσπάθησαν να ξεσπήσουν. Η σημαντική ανακάλυψη που πετυχαίνουν μόνο σε λίγοι. Ποιος από τους υπερασπιστές παρέμεινε υπόλοιπος, ανατινάχτηκε ο ίδιος στον αέρα. Όταν οι Τούρκοι διαπέρασαν στην πόλη, τακτοποίησαν μια φοβερή σφαγή. Το μήνυμα αυτής της καταστροφής πήγε ως Fanal σε όλο τον κόσμο. Το Mesolonghi έγινε  το σύμβολο για την πάλη ελευθερίας θαρραλέοι μικροί άνθρωποι και για ανατολικό Barbarei. Πολλές αντανακλάσεις στη λογοτεχνία και το μάρτυρα τέχνης από το, μεταξύ τους επίσης Delacroix "" στο expirant sur Λα Grθce les καταστρέφουν de Missolonghi ", χρωματισμένος από αυτό μια έκδοση, κάτω από τη φρέσκια εντύπωση θορίου ε της καταστροφής, στην οποία η συλλογή πρόκειται να είσαι καθαρή σκληρή Oskar. 

Ο Eugθne Delacroix, expirant sur Λα Grθce les καταστρέφει de Missolonghi (συλλογή Oskar  καθαρός-σκληρά στο ρωμαϊκό ξύλο, Winterthur).

Σήμερα Mesolonghi είναι μια μικρή πόλη επαρχιών overslept. Από τη μεγάλη ιστορία το ξενοδοχείο "ελευθερία" και ένα "πάρκο των ηρώων" υπενθυμίζει. Εδώ γίνεται περιγραφικός στα μνημεία, τα οποία αντηχούν την ελληνική πάλη ελευθερίας στη δύση είχαν απελευθερώσει. Μόνο από κεντρικό και Suedoreupa το freiwilligen δεν ήρθε, αλλά και από τον υψηλό Βορρά και τις ΗΠΑ μια απλή πέτρα ε παίρνει μια τιμημένη θέση κάτω από αυτά τα μνημεία με το Aufschrift:"Ioannis Iakovos Maier.   Schoefflisdorf 1798 - Mesonlonghi 1826, εκδότης του Zeitung'Ellinika Chronika "". 

Το μνημείο για Meyer	Μνημείο των Αμερικανών

Αυτό που συμπαθεί αυτό το άτομο από τους κατοίκους του τοπίου της Ζυρίχης προκληθέντες πρέπει να ακολουθήσει την ελευθερία να παλεψει των Ελλήνων; Εάν το ένα ακολουθεί στα ίχνη του, κατόπιν το ένα συναντά την ευμετάβολη μοίρα ενός ατόμου, το οποίο ήταν στο αρχείο πρώτα ως "απρόσεκτοι άνθρωποι", κατόπιν των συγχρόνων καθώς ένας "θαυμάσιος Ελβετόσ" εγκωμίασε και τελικά δεδομένου ότι το "ευγενές παιδί ο βράχοσ" και ένας αντάξιος απόγονος William Tells gepr γίνεται. 

Ο Johann Jakob Meyer γεννιέται στις 30 Δεκεμβρίου 1798 ως γιο ενός παθολόγου. Μαθαίνει το επάγγελμα του φαρμακοποιού και καθιερώνεται 1816 σε Daettlikon. Στις 24 Απριλίου 1817 - ως δεκαοχτώ-έτος παλαιό - παντρεύει τη σκόνη Salomea Hombrechtikon. Όποιος τον οδήγησε τόσο σε νέο παντρεψτε δεν είναι σαφής από τα έγγραφα. Οπωσδήποτε ο άτεκνος γάμος διαλύεται ήδη μετά από ένα καλό έτος πάλι, επειδή το άτομο ξόδεψε το betrogen και απρόσεκτα τα χρήματα κας. Τραβά την κα βον Staeel στο Παρίσι και θέλει εκεί στις 14 Ιουλίου συμπτωματικά μετά από το θάνατος εγκέφαλο haben.(Ihr της, κατόπιν υποβάλλει έκθεση, ήταν πολλοί μικρότεροι από αυτός του Λόρδου Byron).  1818 είναι αυτός ήδη πάλι σε Daettlikon. Τρεις φορές αναφέρεται ενώπιον του δικαστηρίου, εντούτοις δεν εμφανίζεται ποτέ.  1819 είναι ήδη αυτός, μετά από μια ενδιάμεση στάση στον τομέα γυναικών, σε Freiburg i.Br., προκειμένου να μελετηθεί η ιατρική. Συσσωρεύει τα χρέη επάνω στα χρέη επίσης εδώ και μετά από έναν όρο από το πανεπιστήμιο αποκλείεται ήδη. Πίσω στην Ελβετία πότε επιδιώκεται ψαγμένος από τις αρχές το Freiburger, το οποίο θέλει να οδηγήσει τα οφειμένα χρήματα. Θ*Μευερ, μετά από τις πληροφορίες των αρχών οι "που απρόσεκτοι άνθρωποι" χωρίς κάθε τύχη, δεν έχουν μια σταθερή κατοικία περισσότερο, εμφανίζεται εντούτοις επανειλημμένα με τον πατέρα του σε Elgg, το οποίο πρέπει να παλεψει με την έκτακτη ανάγκη και που ο γιος δεν μπορεί να υποστηρίξει οικονομικά. Κατανοητό είναι εντούτοις ότι δίδαξε μια κάποια ιατρική βασική γνώση στο γιο. 

Εκεί η ελληνική πάλη ελευθερίας σπάζει και Meyer αποφασίζει μακριά να το ακολουθήσει την άνοιξη 1821. Το Philhellenismus, ο ενθουσιασμός για την πάλη ελευθερίας των Ελλήνων, όχι μόνο καταλαμβάνει τους διανοητικούς. Στις "ελληνικές ενώσεισ", που ανθίζουν παντού, δάνεια οργανώνεται παρουσιασμένος, εκθέσεις τέχνης, ολοκληρωμένος και ανταγωνισμοί. Από αυτό το κελάρι του Gottfried ενθουσιασμού επίσης στις εκθέσεις "του Heinrich χωρών": "σε αυτά τα διαφορετικά στοιχεία και επηρεασθείς ήρθε από κοινού η ελληνική πάλη ελευθερίας, οποιοσδήποτε εδώ, όπως παντού, για πρώτη φορά στη γενική εξαγωγή πάλι ξύπνησε και υπενθύμισε στο πνεύμα ότι το πράγμα της ελευθερίας ήταν εκείνη η ολόκληρη ανθρωπότητα. Η συμμετοχή στον ελληνικό χειρισμό που παραχωρεί επίσης στον υπόλοιπο ενθουσιασμό της έναν ευγενή η ορμή στους μη φιλολογικούς συντρόφους και πήρε από Gewerbsleuten μακριά η τελευταία προσέγγιση της μέσης κατηγορίας Spiess και πασσάλων." 

Θ*Ροψερτ Duenki, το οποίο εξέτασε το Philhellenismus στην Ελβετία ο πιό λεπτομερώς   (1), κλήσεις προ πάντων τέσσερα κίνητρα του Philhellenen:  Religiously δικαιολογημένη υποστήριξη των χριστιανικών αδελφών πίστης, ανθρωπιστική δικαιολογημένη αλληλεγγύη με κατασταλμένες, η συνείδηση της πολιτιστικής κληρονομιάς των Ελλήνων καθώς επίσης και εκείνοι πολιτικά (γενναιόδωρα) παρακινημένος ενθουσιασμός για μια εθνική συλλογή. Τέτοια κίνητρα hehre να έχουν διαδραματίσει έναν ρόλο στην περίπτωση του Johann Jakob Meyer απέτυχαν αρκετές φορές μετά βίας. 

Θ*Μευερ πρέπει πιθανώς απλά μακριά και amer  το ika είναι πάρα πολύ ακριβό αυτό. Εκτός από την ελευθερία η πάλη έρχεται να συναντήσει την πείνα εμπειρίας της. Μπορεί να συστηθεί ως "Δρ Johann Jakob Meyer από τη Ζυρίχη" σε Bernese τη βοηθητική ένωση για την Ελλάδα. Το Bernese του πληρώνει το ταξίδι και την εμπειρία μόνο κατόπιν από τους νέους κατοίκους της εφημερίδας της Ζυρίχης ότι είναι παρακαλεσμένοι σε έναν αποτυχημένο ιατρικό σπουδαστή. Αλλά εκεί είναι ήδη στην Ελλάδα. Τις 2 Φεβρουαρίου 1822 συμμετέχει ως χειρούργος στο "Aris" κάτω από το θρυλικό καπετάνιο Miaulis στη θάλασσα-μάχη Πάτρας. "ο παθολόγος και ο χειρούργοσ" αργότερα σε Mesolonghi επίσης ένα αμερικανικό μέλος συντεχνιών τον καλούν. Μεταξύ τους κάποιος μπορεί να μην φανταστεί για το χρόνο εκείνη την περίοδο τίποτα όλοι πάρα πολύ μεγάλοι. Οδηγεί τον τίτλο γιατρών επίσης περαιτέρω.

Οι μαχητές ελευθερίας ήταν ένας σωρός anarchischer. Εκτός από τους ιδεαλιστές από μέσα και την ξένη χώρα υπήρξε μια πολλαπλότητα του ανταγωνισμού των συμμοριών, οι οποίες δεν ακολούθησαν με οποιαδήποτε μέσα μόνο τους πολιτικούς στόχους - δεν είναι καμία σύμπτωση το γεγονός ότι οι μαχητές ελευθερίας καλούνται ακόμα σήμερα "kleftes" (μεταφράζει  "thieves"). Οι διαμάχες μεταξύ της "ύπαρξης Λόρδοι" επίσης bloodily παραδόθηκαν. Οι όροι ήταν εκείνοι, όπως το ένα από το σημερινό Kossovo ή από την Αλβανία ξέρουν, όχι dissimilarly. 

Σε αυτόν τον περιβάλλοντα τομέα Meyer ανθίζει επάνω. Για πρώτη φορά στη ζωή της έχει μια γνήσια πρόκληση πριν από το. Παντρεύει "όμορφο ένα από Mesolonghi" και γίνεται συντάκτης της πρώτης ελληνικής εφημερίδας. Το "Svitzeros", πώς κάποιο το καλεί με μια παράξενη ιταλικός-ελληνική λέξη, γίνεται υπολογισμένο ως παθολόγος και χειρούργος και επίσης λόγω του sprachkenntnisse του. Ντύνει πολλά γραφεία και είναι επιδρόν άτομο, όχι μόνο λόγω της εφημερίδας, την οποία διαχειρίζεται. Ιδιοσυγκρασία-πλήρως θέτει για την πάλη ελευθερίας των Ελλήνων και ανησυχεί επίσης για τη θρησκευτική εκπαίδευση των νέων συμπατριωτών της. Κατά συνέπεια γράφει μιά φορά έναν αγγλικό παθολόγο σε Kephalonia: "Έλαβα και άρχισα τη μετάδοση Βίβλων σας την τελευταία Κυριακή ενώπιον της υπηρεσίας κάτω από ένα πλατάνι που διαβάζει. Περιβλήθηκα από τους άνδρες, γυναίκες και παιδιά, που με ρώτησαν, τι για ένα βιβλίο που διάβασα εκεί. Το εξήγησα σε τους και επέλεξα τη διάλεξη βουνών Christi στην πρώτη δημόσια διάλεξή μου. Οι άνθρωποι ήταν έκπληκτοι να ακούσουν τις λέξεις που μέχρι τώρα δεν τους είχαν ακούσει ποτέ, και έπρεπε να τις υποσχεθώ για να εξηγήσω το Ευαγγέλιο η κάθε Κυριακή." Κατά συνέπεια επίσης ακόμα ένας άλλος σχολικός δάσκαλος των Κυριακών γίνεται από το Schuldenmacher και hochstapler. Ένα idyl από το βιβλίο εικόνων. 

Εάν είναι αληθινό πιθανώς με κάθε λεπτομέρειες; Το γεγονός είναι ότι μπορεί να αφήσει μη ολόκληρος επίσης  στο νέο περιβάλλον από το παλαιό Untugenden. 1825 έρχονται αυτό σχετικά με ένα επίσημο ταξίδι στη Ζάκυνθο στις οικονομικές παρατυπίες, οι οποίες προτείνουν την υποψία της απάτης. Εφευρίσκεται εντούτοις μια άλλη έκθεση Meyers, ένας ο πρώτος που καθορίζεται μετά βίας πρόκειται να θεωρηθεί: εκείνος ο Λόρδος Byron πέθανε 1824 στα όπλα του. Αυτό επιβεβαιώνεται από δύο ανεξάρτητους και πιθανώς-ενημερωμένους μάρτυρες. Η έκθεση Meyers το κερδίζει για να αναφερθεί κυριολεκτικά όχι μόνο λόγω των παράξενων Γάλλων, τους οποίους γράφει, αλλά και, επειδή δίνει τις πληροφορίες πέρα από το ρόλο του ως συντάκτη του "Ellinika Chronika": "Λόρδος Noel Byron est mourru(!)  Dans των στηθοδέσμων mes, ιtrange της εφημερίδας qui υπόθεσης que l'homme tousjours παρλαητ θοντρε LE σενς de mA devait mourrir(!),  dans mes στηθόδεσμοι, ΰ prιsent πάντα connais tous(!)  les μηχανορραφίες qu'on Α jouι contre mon chronikle, vaincu καλαμποκιού grβce ΰ Dieu j'ai...  Byron est mort!  Nuisible ΰ Λα ίντσας Λα mort est Grθce; Μη... "Η σκληρή κριτική σε αυτόν τον ποιητή, που ενσωματώνει το Philehellenentum στην Ευρώπη όπως κανένα δευτερόλεπτο, αναγκάζεται από τα συχνά προβλήματα, τα οποία Meyer με τα αγγλικά στηρίγματά του έχει. Είναι φοβισμένα αρνητικά αποτελέσματα του σφριγηλού Tiraden του σε ένα από εξουσιασμένο το Metternich συντηρητικό euro του PA. 

Επίσης η επίσημη Αγγλία ήταν πραγματικά στο χειρισμό της η ελληνική επανάσταση αρκετά που διατηρήθηκε. Καλύτερα  τα γεγονότα   επεξηγούν αυτό  γύρω από τη θάλασσα-μάχη με Navarino (Pylos) 1827, κατά συνέπεια στο έτος μετά από την καταστροφή του onghi Mesol. Η μάχη απελευθερώθηκε σχεδόν από το λάθος Η συντριπτική νίκη των ¶γγλων, οι Ρώσοι και Franzosen ενάντια στον τουρκικό στόλο, από το ναύαρχο Codrington, απελευθερωμένη μεγάλη αμηχανία στο Λονδίνο, εντελώς διαφορετικά απ'ό,τι στη Γαλλία και τη Ρωσία. Ο βασιλιάς μίλησε στην ομιλία του από το θρόνο 1828 ενός "απροσδόκητου γεγονότοσ", Metternich μιας "παράβασης χωρίς να μοιάσει με".  

Μνημείο Byrons στο "πάρκο των ηρώων" (1881, είναι εκεί μέσα η καρδιά του ποιητή)	Επιγραφή Byrons αναμνηστικών στο pos όρκο στο ναό στο ακρωτήριο Sounion (σωστό στο cella τοίχο, ορατά από το μέτωπο)

 

 Το ε στο έτος αφότου Byron στην ελονοσία είναι, γίνεται η κατάσταση σε Mesolonghi εντυπωσιακά. Οι Τούρκοι κάτω από Reschid Pascha besiege η πόλη, που 5'000 Vetreidigern, με το άτομο 15'000. Δεδομένου ότι δεν προωθούν με την κατάκτηση, ενισχύουν με περαιτέρω 10'000 και περιλαμβάνονται η πόλη.  Meyers επαναλαμβάνεται βαλμένος φωτιά και καταστρεμμένος τελικά τόσο πολύ ότι πρέπει να ρυθμίσει την εφημερίδα. Καταστρέφει και σκάβει τους ελληνικούς τύπους, έτσι ώστε δεν περιέρχονται οι Τούρκοι στα χέρια. Μετά από μια πολιορκία 12 μηνών ο ολόκληρος πληθυσμός αποφασίζει να ξεσπήσει στη νύχτα 22, στις 23 Απριλίου. Το ξέσπασμα προδίδεται και έρχεται στην αρχικά αναφερθείσα καταστροφή. Οι εκθέσεις πέρα από το θάνατο Meyers είναι αντιφατικές. Το πιό πρόωροτο πρόκειται να γίνει αποδεκτό ότι κάτω από πρώτα, το ξέσπασμα προσπάθησε, το οποίο ο θάνατος βρήκε. Η σύζυγός της πολύ πιθανώς απήχθη μετά από τις Σέρρη στη βόρεια Ελλάδα, όπου ο πασίγνωστος Ismail Pascha κυβέρνησε. 
Αρχίζει την τρίτη   φάση στη ζωή του Johann Jakob Meyer: το Apotheose. Οι εκθέσεις της σχετικά με την πολιορκία, που εμφανίστηκε στην εφημερίδα της, είναι μια πρώτης τάξεως πηγή για τα γεγονότα και αναφέρονται επανειλημμένως. Ήδη μόνο το γεγονός ότι ήταν μια ιστορικά σημαντική μορφή στο Mesolonghi εκείνου του χρόνου, εξασφαλίζει στην ιστορία ένα ορισμένο Prominenz για το. Επιπλέον έρχεται ακόμα ότι αρμόζει ως ελβετικός και μαχητής ελευθερίας ιδανικά σε μια σύλληψη πιάτων του χρόνου (Schillers λέει εμφανίζεται 1804, Rossini 1829). Σε 1828 ένα δημοσιευμένο δράμα "LE περισσότερο pjo' δερνηερ jour de Missolunghi" ενός Γ. Ozanneaux Meyer προκύπτει από "gιnιreux τα enfant rochers τα helvιtiques", το νέο  Victor Hugo γιορτάζει στον κύκλο "Les Orientales" Meyer 1829 ποιήματός του από "θχηλδ de  ρ των βουνών", εμφανίστηκε, το οποίο έφερε στον Έλληνα "το βέλος William Tells"   (2).  Αυτός πρέπει να κάνει με τον τυχοδιώκτη που καίγεται κατευθείαν από Daettlikon λιγότερο απ' ό,τι με τα σκίτσα, τα οποία θα επιστρέψουν σε το Delacroix από την Ανατολή εν συντομία. Σε Mesolonghi γράφει σε 1860 το Gymnasiarch (διευθυντής) για το (σήμερα ελλείποντα πρόσωπα) ένα gedenktafel, σε μια σειρά τοποθετεί με τους ήρωες Homers, και στο Messolonghias "(9401 στίχοι, μετά από το πρότυπο του Ilias) από 1876 διαδραματίζει έναν προεξέχοντα ρόλο. Στο "πάρκο του Helden"von Mesolonghi κάποιος βρίσκει εκτός από Gedenkstein αναφερθέν ήδη ακόμα ένα άλλο δευτερόλεπτο, το οποίο δόθηκε στο έτος 1926 πρόθεσης από τους συντάκτες εφημερίδων Athener. Ακόμα σήμερα είναι στην Ελλάδα μια από τις γνωστές μορφές της πάλης ελευθερίας.   Δύο Monographien εμφανίστηκαν πέρα από τον τα τελευταία 10 χρόνια   (3).   Σε Switzer προσγειώνεται αυτό είναι σήμερα σε μεγάλο βαθμό άγνωστο ( 4). 
Τι για τους ανθρώπους ήταν αυτό; Η ζωή της ήταν ασταθής και η κλίση της στην απάτη Hochstapelei επίσης έπειτα όχι εντελώς εξαφανισμένος, όταν μπήκε σε μια πρόκληση existenzielle και στην ανδρεία και το μέγεθος αποδεδειγμένες. Ένα παράξενο άτομο. Η μνήμη από το δεν πρέπει να χαθεί επίσης εδώ στη χώρα εντελώς.

(1) Θ*Ροψερτ Duenki, πτυχές του Philhellenismus στην Ελβετία 1821-183 (Βέρνη 1984).   (πίσω)
(2) στο μέρος IVTH ("deuxi θ Λα εγώ voix") το ένα διαβάζει: 
"Tous αριθ.  χ ι Voilΰros!  Costas LE παληθαρε 
 Christo, εσείς mont Olympe Ελλάδα, mers d'Icare 
 Kitzos, qu'aimait Byron, LE poθte immortel 
Θ*ετ enfant monts CET, notre πολυεθνική συμφωνία για τις επενδύσεις, notre  μουλάριι, 
 Mayer, qui rapportait aux fils de Thrasybule 
ΛΦ θche de Γκιγιώμ Tell Λα! "
(ο διορισμός σε William Tell είναι επίσης με Meyer οι ίδιοι, ο οποίος έγραψε έναν φίλο εν συντομία πριν από το θάνατό του: "πλησιάζουμε την τελευταία ώρα μας η σκέψη με καθιστά υπερήφανο ότι το αίμα ενός Ελβετού, ένα εγγόνι William Tell πρόκειται να αναμίξει, με το αίμα των ηρώων της Ελλάδασ" [ Pavlos Tzermias, newGreek ιστορία, Βέρνη 1986 ..72 ])   (πίσω)
(3) τελευταίο Spyridon Kon.  Sakalis:  Messolonghi 1826, αδύνατος άργιλος Katalogos αποβαθρών Tyche Oikogeneias Ith/to'nos Aichmaloton ths Exodou, Αθήνα 2000 (το ISBN 960-7329-25-2. το 1990 έγραψε τον παθολόγο Konst. Γ. Makrykostas β σε Mesolonghi ένα "tou Biographia στο άπαχο κρέας Ioannou Iakobou". Μια σημαντική πηγή στη ζωή Meyers είναι οι καταγραφές ημερολογίων της, ο ποιος Γεώργιος Drossinis υπό τον τίτλο "μονάδα Mesolonghiou πλάτους Poliorkias μονάδων πλάτους Hemerologion" δημοσίευσε το 1926 στην Αθήνα (2 όγκοι). Αυτές οι δαπάνες δεν είναι προσιτές σε με. Μετά από τις πληροφορίες Pavlos Tzermias κάποιο θα μπορούσε να επιτύχει πρόωρος στη βιβλιοθήκη Gennadios στη διορατικότητα της Αθήνας σε αυτούς τους όγκους.   (πίσω)
(4) θεμελιώδης είναι ακόμα η έρευνα για τον Emil Rothpletz: Το Schoefflisdorfer Philhellene Johann Jakob Meyer (1798-1826), Βασιλεία 1931, (γίνεται, όσο παρουσιάζεται σε Sakalis, επίσης των χρήσεων Makrykostas λεπτομερώς). Το Pavlos Tzermias όχι μόνο έχει Meyer στην ιστορία newGreek του (ο. Anm.  2), αλλά και με ένα σύντομο άρθρο στο NZZ των 20.04.1971 ευγνωμόνων. - μια εύκολα τροποποιημένη έκδοση αυτού του άρθρου εμφανίζεται στο έτος 2000 στο καθημερινό έγγραφο Winterthurer "ο αγγελιοφόρος εδάφουσ".   (πίσω)

(συμπλήρωμα Απρίλιος 2000: το ημερολόγιο Meyers από Messolonghi είναι τώρα για πρώτη φορά εντελώς με μορφή βιβλίων προς τα εμπρός κάτω από τον άργιλο τίτλου Ι imeres/to poliorkimeno τόνου eleftheron στο ν, Mesolonghi 1824-1826 ", ekdotis Okeanida, isagogi - simiosis Γεώργιος Laganas).